Ας πούμε αλήθειες. Αλήθειες ωμές που μπορεί να πονάνε, αλλά πιθανά να θεραπεύουν και από πλάνες. Άλλος ένας διάλογος για την Παιδεία. Χωρίς ακόμα να έχουμε ξεκαθαρίσει για ποιο πράγμα θα διαλεχτούμε. Γιατί αν δεν ξέρεις το θέμα, ό,τι και να αποφασίσεις, θα είσαι εκτός θέματος.Θα μιλήσουμε για παιδεία; Φυσικά ποτέ ένας νόμος δεν μπορεί να επιβάλλει κανόνες απόκτησης παιδείας. Γιατί η παιδεία είναι βασική έννοια, και έχει κατά την ταπεινή μου άποψη, ως κυρίαρχο συστατικό την εθελοντική επιθυμία για απόκτηση γνώσης. Γνώσης που δεν είναι απαραίτητα χρηστική.
Μήπως θα μιλήσουμε για εκπαίδευση; Δηλαδή μήπως θα μιλήσουμε για ένα σύστημα κανόνων που προδιαγράφουν καθήκοντα και υποχρεώσεις διδασκομένων και διδασκόντων, με σκοπό την εκπαίδευση του μαθητή, σε ένα προσανατολισμένο γνωστικό στόχο, που καταλήγει στην αποδεδειγμένη απόκτηση ικανοτήτων, για ένα σκοπό.
Πρέπει πάντως να δεχτούμε, πως άλλο παιδεία, και άλλο εκπαίδευση. Εμείς στην Ελλάδα για ποιο πράγμα κάνουμε διάλογο; Για την παιδεία ή για την εκπαίδευση;
Θα ήταν μάλλον... αστείο να απαντήσουμε ότι κάνουμε διάλογο για την παιδεία, έχοντας καταργήσει την αρχαία ελληνική γραμματεία, έχοντας ανύπαρκτη έρευνα, και με πνευματικό κόσμο κρυμμένο.
Ας υποθέσουμε ότι κάνουμε διάλογο για το εκπαιδευτικό σύστημα, δηλαδή για την εκπαίδευση. Δηλαδή για να ορίσουμε κανόνες και υποχρεώσεις ΟΛΩΝ των συμμετεχόντων στο σύστημα, με σκοπό την άριστη εκπαίδευση των μαθητών σε συγκεκριμένο πρόγραμμα με συγκεκριμένο στόχο.
Ο στόχος; Ποιος είναι ο στόχος; Οι σοβαροί λαοί θα απαντούσαν ότι: Φτιάχνουμε εκπαιδευτικό σύστημα που θα μπορέσει να εκπαιδεύσει τα στελέχη, που θα απαιτηθούν για την οικονομική και πνευματική ανάπτυξη της χώρας, όταν έρθει η ώρα της αποφοίτησης τους.
Δηλαδή:
1.- Προγραμματίζουν την εξέλιξη της κοινωνίας τους για τα επόμενα 5, 10, 20 χρόνια. Ο προγραμματισμός δεν ανατρέπεται κάθε τετραετία, ή με κάθε ανασχηματισμό. Είναι διακομματικά συμφωνημένος.
2.- Με βάση το μοντέλο εξέλιξης που έχουν αποφασίσει να υλοποιήσουν, υπολογίζουν τον αριθμό των εργατών, των τεχνητών, και των επιστημόνων που θα απαιτηθούν ανά ειδικότητα.
3.-Στη συνέχεια σχεδιάζουν ένα εκπαιδευτικό σύστημα τέτοιο, ώστε την κατάλληλη στιγμή, να τους αποδώσει τα στελέχη που θα χρειαστεί η κοινωνία αυτή, για να προχωρήσει παραπέρα.
Εμείς, προγραμματισμό δεν έχουμε (για διακομματικό προγραμματισμό, ντρέπομαι να αναφερθώ). Άρα, δεν γνωρίζουμε το στόχο. Δεν ξέρουμε δηλαδή πόσους οικονομολόγους θα χρειαστεί η οικονομία μας την επόμενη πενταετία, ούτε πόσους γιατρούς, ούτε πόσους δικηγόρους.
Παρ΄ όλα αυτά εισάγουμε εκατοντάδες μαθητές σε πανεπιστημιακές σχολές οικονομικών σπουδών, ιατρικών σπουδών, νομικών σπουδών. Αν λοιπόν κάνουμε διάλογο για την εκπαίδευση:
- Χωρίς γνωρίζουμε το στόχο για ποιο πράγμα θα συζητήσουμε;
- Χωρίς να γνωρίζουμε τις ανάγκες για ποιο πράγμα θα αποφασίσουμε;
Τι είδους εκπαίδευση θα σχεδιάσουμε; Τελικά μήπως ο διάλογος δεν γίνεται ούτε για την παιδεία ούτε για την εκπαίδευση; Συγχωρήστε με αλλά μάλλον αυτός ο διάλογος που γίνεται πάντα στη χώρα μας, και βαφτίζεται διάλογος για την εκπαίδευση είναι ένας διάλογος για να ρυθμίσουμε τους κανόνες λειτουργίας των ΠΤΥΧΙΟΠΩΛΕΙΩΝ.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου