Εμένα Δε Μου Αρέσει Ο Λαζόπουλος

Πρόσφατο κείμενο του Θοδωρή Γεωργακόπουλου για το "φαινόμενο Λάκης"...

Το οµολογώ: δεν έχω δει ποτέ το Αλ Τσαντίρι Νιουζ από την αρχή µέχρι το τέλος. ∆εν µου αρέσει, πώς το λένε. Να σηµειώσω ότι δεν έχω πρόβληµα µε τον ίδιο τον Λάκη Λαζόπουλο, ίσα-ίσα, συµπαθή τον θεωρώ και ευφυή και, όπως οι περισσότεροι, απολάµβανα τους ∆έκα µικρούς Μήτσους - τη θεωρώ µία από τις καλύτερες ελληνικές παραγωγές. Αλλά το Αλ Τσαντίρι; ∆εν το αντέχω. Είµαι σίγουρος ότι πέντε από εσάς καταλαβαίνετε τι εννοώ. Για τους υπόλοιπους 19.995 εξηγούµαι.

Το stand-up comedy είναι πολύ δύσκολο πράγµα. Πρέπει να είσαι κωµικός µε απίθανο ταλέντο για να το κάνεις, και στην Ελλάδα, που «κωµικός» είναι και ο ηθοποιός που έχει παίξει β´ ρόλο σε σίριαλ του Χάρη Ρώµα, ελάχιστοι είναι εκείνοι που αποδεδειγµένα µπορούν να το καταφέρουν. Ο Τζίµης Πανούσης είναι ένας. Ο Λαζόπουλος είναι άλλος ένας.

Το Αλ Τσαντίρι Νιουζ µοιάζει µε τροµερά σύγχρονη και µοντέρνα εκποµπή, ένα one-man show µπροστά σε live κοινό, µε τον αστέρα να σηκώνει όλο το βάρος σε ένα πρόγραµµα που µοιάζει να κρατάει 17 ώρες. Είναι εντυπωσιακό, πολύ απαιτητικό, τόσο σε performance όσο και σε κείµενο. Αλλά νοµίζω ότι αποτυγχάνει στο «διά ταύτα», που είναι το χιούµορ. Απλώς, νοµίζω, δεν είναι αστείο.

Το ένα πράγµα που χαλάει τη σαλάτα, κατά τη γνώµη µου, είναι κάτι που λείπει: ο αυτοσαρκασµός. ∆εν υπάρχει µεγάλος κωµικός στον πλανήτη αυτήν τη στιγµή που δεν αυτοσαρκάζεται, από τον Μπέπε Γκρίλο µέχρι τον Στίβεν Κολµπέρ και απ' τον Ντέιβ Σαπέλ µέχρι τον Λάρι Ντέιβιντ. Ο κόσµος είναι γεµάτος µε φυσιογνωµίες άξιες λοιδορίας, αλλά η πιο χρήσιµη από όλες για έναν κωµικό είναι ο εαυτός του. Ο Λαζόπουλος κοροϊδεύει ανθρώπους που το αξίζουν, αλλά δεν του αρέσει και πολύ να αυτοσαρκάζεται. Το πολύ να αναφερθεί σε µια θεία ή τη µάνα του, αλλά σπάνια στον εαυτό του. Αυτό δεν γίνεται συνειδητά αντιληπτό όταν βλέπεις την εκποµπή του (δεν περιµένεις κιόλας να τον δεις να αυτοσαρκάζεται), αλλά η έλλειψη εµένα µου αφήνει µια γεύση στυφή. «Κάτσε, ρε φίλε» σκέφτοµαι «εσύ ποιος είσαι που θα τους κρίνεις όλους;». Κι αυτό είναι το τελευταίο που πρέπει να σκέφτεται κανείς όταν βλέπει µια κωµική εκποµπή.

Το άλλο πρόβληµα, πιθανολογώ, είναι πως ο Λαζόπουλος δεν πιστεύει πως κάνει µια αµιγώς κωµική εκποµπή. Μοιάζει να πιστεύει πως πρέπει να επιτελεί και κοινωνικό έργο. Είναι σαν να θεωρεί πως µέσα από τη σάτιρά του διδάσκει και επιµορφώνει. Γι' αυτό, ανάµεσα στα διαλείµµατα ευφυούς χιούµορ, µεσολαβούν κάτι µακρόσυρτα κηρύγµατα για το ασφαλιστικό, τη Μακεδονία, τις απεργίες, ό,τι βρίσκεται στην επικαιρότητα, τέλος πάντων. Στο τέλος δεν αποζητάει το γέλιο, αλλά το χειροκρότηµα, αυτό το ελληνικό «Πες τα, ρε µεγάλε!». Κι αυτό είναι κάτι πολύ διαφορετικό.

Και καλά, θα µου πεις, εσένα τι σε νοιάζει; ∆εν υπέγραψε κανένα συµβόλαιο ο άνθρωπος ότι το Αλ Τσαντίρι θα είναι stand-up comedy, µπορεί να θέλει να σχολιάζει την επικαιρότητα, σαν τον Κακαουνάκη, αλλά µόνος του. ∆εν µπορεί αυτό να είναι καλό; Θεωρητικά, ναι, αλλά δεν είναι. Γιατί, επιπλέον, υπάρχουν ακόµα το τρίτο και το τέταρτο πρόβληµα.

Το τρίτο είναι ότι φοράει το µανδύα «του λαού». Στα επιχειρήµατά του για κάθε θέµα «ο λαός», δηλαδή αυτοί που κάθονται από κάτω και αυτοί που βλέπουν απ' το σπίτι, είναι οι µόνιµα αδικηµένοι που τους καταπιέζει η κακιά ελίτ. Η κακιά ελίτ περιλαµβάνει όλους τους πολιτικούς, τους επιχειρηµατίες και τους πλούσιους, γενικά, τους περισσότερους δηµοσιογράφους και τα τηλε-ψώνια που βγαίνουν σε παράθυρα και κουτσοµπολίστικες εκποµπές. Όποιο κι αν είναι το θέµα, ο Λαζόπουλος, στο πλευρό του ταλαιπωρηµένου «λαού», κατακεραυνώνει θαρραλέα την κακιά ελίτ. Ακόµα και κωµικοί µε ξεκάθαρη αριστερή πολιτική συνείδηση δεν το κάνουν αυτό. Γιατί ο λαός δεν έχει κάποιο αόριστο αλάθητο, τις κάνει τις κουτσουκέλες του κι αυτός, φέρει κάµποσες ευθύνες στις δηµοκρατίες που ζούµε. Γι' αυτό δεν υπάρχει κωµικός στον κόσµο, όσο αριστερά κι αν ψάξεις, που να µην τα χώνει λίγο και στο λαό. Λίγο. Εκεί που πρέπει.

Εµένα δεν µου αρέσει το ότι ταυτίζει τον εαυτό του µε «το λαό» και για άλλον ένα λόγο: Γιατί δεν είναι «ο λαός». Ο Λαζόπουλος δεν είναι το ίδιο µε τον από κάτω που χειροκροτεί ή µε τη γιαγιά που βλέπει. Γιατί ο Λαζόπουλος δεν είναι από κάτω, είναι εκεί πάνω, τον δείχνουν τα φώτα. Ποτέ δεν µπορεί να ταυτιστεί µε «το λαό». Όταν είσαι πλούσιος, διάσηµος, έξυπνος, δεν µπορείς να πεις «Είµαι ένας από εσάς». Αν το καλοσκεφτείς, κανένας µεγάλος κωµικός δεν τολµά να ταυτιστεί µε το κοινό, να τους δώσει την εντύπωση ότι «Είµαι ο άνθρωπός σου», «Εγώ ξέρω τι τραβάς», και άλλα τέτοια. Αυτή είναι η δουλειά του πολιτικού, όχι του κωµικού. Ο κωµικός είναι εκεί πάνω και πρέπει να σε κάνει να γελάσεις, όχι απαραίτητα να νιώσεις ότι συµµερίζεται τον πόνο σου για το ασφαλιστικό. Και οπωσδήποτε όχι για δύο ώρες συνεχόµενες.

Κι έτσι φτάνουµε µοιραία στο τελευταίο πρόβληµα του όλου θέµατος: το κήρυγµα καθαυτό. Ο άνθρωπος έχει γνώµη, συχνά έχει και στέρεα επιχειρήµατα, αλλά αυτό το πράγµα ταιριάζει περισσότερο στο γραπτό λόγο, να κάτσεις να γράψεις τη γνώµη σου, να τη διαβάσει ο άλλος ήσυχα και προσεκτικά. Το να αγορεύεις για τα καυτά θέµατα της επικαιρότητας από τηλε-άµβωνος είναι πάρα πολύ δύσκολο, προϋποθέτει να είσαι ένας Νόαµ Τσόµσκι ή ένας Κρίστοφερ Χίτσενς.

Θα µου πεις, κάτι αντίστοιχο έκανε και ο Αριστοφάνης. Γιατί πολλοί λένε κι αυτό: Ότι ο Λάκης κάνει αυτό που έκανε ο Αριστοφάνης τα παλιά τα χρόνια, πολεµά τους δυνατούς µε λόγια και περφόρµανς. Εγώ δεν τη βλέπω την αναλογία -ο Αριστοφάνης σκάρωνε ιστορίες για να κάνει σάτιρα υπόγεια, και να την κάνει και εύληπτη, και διασκεδαστική. Ο Λάκης απαντά σ' αυτά που διαβάζει και ακούει µε µονολόγους. ∆εν είναι το ίδιο πράγµα. Σ' αυτό το στάδιο, του κηρύγµατος, είναι πάνω κάτω που εγκαταλείπω την εκποµπή.

Φυσικά, δεν συµµερίζεται και πολύς κόσµος τις δικές µου αντιρρήσεις, πράγµα που φαίνεται κι από τα νούµερα. Ο κόσµος βλέπει µαζικά Αλ Τσαντίρι, και δκαιολογηµένα ο Λάκης και ο Alpha ξεχειλώνουν την εκποµπή σε διάρκεια και ύφος (γιατί να κάνεις 70% σε µια ώρα προγράµµατος όταν µπορείς να τοκάνεις σε τρεις;) Τελικά αυτό που µε χαλάει ίσως είναι η υπόσχεση της εκποµπής που θα µπορούσε να κάνει, και δεν κάνει. Γιατί η µαγιά υπάρχει, είναι εκεί: κανένας άλλος εκεί έξω δεν έχει το timing, την εκφορά, τις µούτες, την καθολικά αναγνωρίσιµη περσόνα, την πείρα στο live, το τροµερό, αχαλίνωτο ταλέντο στο κείµενο, το ένστικτο στην προσέγγιση του θέµατος από τη σωστή του πλευρά. Κανένας άλλος δεν µπορεί να κάνει αυτό που κάνει ο Λαζόπουλος.

Κι αν η εκποµπή του διαρκούσε ένα σφιχτό 40λεπτο (για να αφήσεις και 20 λεπτά για διαφηµίσεις), χωρίς τους µονολόγους, τα δακρύβρεχτα και τα πολλά τραγούδια, θα ήταν µια θαυµάσια κωµική εκποµπή, ό,τι πρέπει για να χαλαρώνεις λίγο τα βράδια της Τρίτης.

Κείμενο και φωτογραφία:
http://www.yupi.gr/tv/c4103/Emena_De_Moy_Aresei_O_Lazopoylos.html