Από τον Ανδρεα Μιαουλη
Ακούστηκε κι αυτό, (από την πρωινή εκπομπή μεγάλου καναλιού), κι αν αληθεύει, εκτός από το ιλαρό της υπόθεσης, είναι να μας βάζει και σε σκέψεις, γύρω από τον τρόπο που επιλέγουν τα κανάλια (ή έστω μερικά απ’ αυτά), για να μας αλλάζουν τα φώτα στην ενημέρωση: με τον κακό μπελά που μας βρήκε με αυτή την γρίπη των χοίρων, βρέθηκε κάποιος ξερόλας επαΐων ο οποίος τριγυρνάει από διαύλου εις δίαυλον και αποφαίνεται επί του θέματος ανάλογα με το πώς θέλει να το προβάλει το κάθε κανάλι.
Δηλαδή, απ’ ότι βγαίνει από τα συμφραζόμενα (δική μου η υπόθεση), αλλού θα λέει ότι, πάει και τελείωσε, θα αποθάνουμε όλοι, που λένε κι οι Κρητικοί, απ’ αυτήν την παλιο-γρίπη, κι αλλού ότι, σιγά τον πολυέλαιο, κάτι λίγο πιο σοβαρό από ένα συναχάκι είναι! Περίπτωση Ναστρεδίν Χότζα και του φούρνου του, για όσους το έχουν υπόψη τους.
Το ανησυχητικό όμως δεν είναι ο κύριος «ειδικός» και τα καμώματά του, (αυτός εύκολα μπορεί να εντοπιστεί –αν δεν έχει εντοπιστεί ήδη- και να απομονωθεί), αλλά ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τα κανάλια, ή έστω κάποια απ’ αυτά το «εμπόρευμα» είδηση, ακόμη κι όταν πρόκειται για τόσο σοβαρά θέματα, όπως αυτό της δημόσιας υγείας.
Πριν από είκοσι χρόνια, με την έλευση της ιδιωτικής τηλεόρασης, είχαν δημιουργηθεί και κάποιες (φρούδες, όπως αποδείχτηκαν με την πάροδο του χρόνου) ελπίδες για πολυφωνία. Να, όμως που μάλλον η πολυφωνία, κατάντησε κακοφωνία. Είναι κοινά αποδεκτό (από τους ανθρώπους του χώρου, και όχι μόνο), πως είδηση δίχως τα… ξιγκάκια της, δεν «περπατάει». Παίρνεις τη μαγιά λοιπόν, την ουσία της είδησης, τη ρίχνεις στη ζύμη, κι από εκεί κι ύστερα πιάνεις να πλάθεις κουλουράκια με τα δυο χεράκια. Πώς θα ανταγωνιστείς τον άλλο, (είναι πολλά τα κανάλια, Αλέκο!) αν δεν κάνεις λίγο retouch στην ειδησούλα, να την φτιάξεις «μαγκιόρα» για να τραβήξεις το ενδιαφέρον του άλλου και να προτιμήσει να ακούσει από σένα τα όσα φοβερά και τρομερά έχεις να του αραδιάσεις;
Είναι λοιπόν ο ανταγωνισμός σ’ αυτό το επίπεδο που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό όχι βέβαια τις ειδήσεις αυτές καθαυτές, αλλά τον τρόπο που σερβίρονται –το είδος και την ποιότητα της γαρνιτούρας. Διότι εντάξει, κάποιος έπεσε από μια γέφυρα και σκοτώθηκε. Από εκεί κι ύστερα όμως αρχίζουν τα παλαβά και οι παρενέργειες στο πλαίσιο του ανταγωνισμού μεταξύ –κυρίως- των καναλιών. Έπεσε γιατί τον παρέσυρε ο δυνατός άνεμος; Έπεσε, γιατί ήθελε να αυτοκτονήσει; Μήπως τον έσπρωξε η πεθερά του; Μήπως ζαλίστηκε γιατί είδε όραμα τη γιαγιά του με τάνγκα;
Είναι αθώα όλα αυτά, και δίχως συνέπειες για τον μέσο τηλεθεατή που, πολιορκημένος πια από λογής-λογής απειλές και κινδύνους, υπαρκτούς τε και φανταστικούς, παρακολουθεί τα όσα του σερβίρουν, πασχίζοντας να βρει κάποια άκρη; Δεν το νομίζω!
Και τώρα, με την επαπειλούμενη πανδημία αυτής της γρίπης των χοίρων, τι γίνεται; Τι «παίζει», και τι είναι καθαρό ξιγκάκι; Αν το θέμα είναι όντως τόσο σοβαρό, κι αν τα κανάλια πραγματικά έχουν σαν μοναδικό τους στόχο και μέλημα την έγκυρη ενημέρωση του πολίτη, τότε γιατί δεν οργανώνουν μια διακαναλική συζήτηση στρογγυλής τραπέζης γύρω απ’ αυτό το ζήτημα, αντί να τραβάνε από το μανίκι τους το καθένα ξεχωριστά τους δικούς του άσσους, και να μας αναγκάζουν να καταπίνουμε αμάσητες τις δικές τους «αποκλειστικές πληροφορίες»;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου