Μάρλον Μπράντο... απ΄ την καλή κι απ΄ την ανάποδη

Κυκλοφόρησε η πρώτη, σύμφωνα με τους «Τimes», σοβαρή βιογραφία μετά τον θάνατο του μεγάλου αμερικανού ηθοποιού
Αλλαξε τους κανόνες της υποκριτικής, ενέπνευσε γενιές ολόκληρες ηθοποιών και παραμένει πρότυπο προς μίμηση. Ωστόσο ο Μάρλον Μπράντο«δεν κατάφερε να χειριστεί την ιδιοφυΐα του», σύμφωνα με την τελευταία βιογραφία του «Τhe reckless life and remarkable carreer of Μarlon Βrando».

Η 350 σελίδων εικονογραφημένη βιογραφία που υπογράφει ο Στέφαν Κάνφερ κυκλοφόρησε προσφάτως από τις εκδόσεις Faber and Faber και, σύμφωνα με τους «Τimes» της Νέας Υόρκης, είναι «η πρώτη σοβαρή βιογραφία που έχει γραφεί για τον Μπράντο μετά τον θάνατό του το 2004».

Ο Κάνφερ χαρακτηρίζει τη ζωή του Μπράντο συνδυασμό «γελοίας υπερβολής, απίστευτων θριάμβων και τρομερών θλίψεων», αρχής γενομένης από τα παιδικά χρόνια του, όταν ο Μπράντο (γεννημένος το 1924) μεγάλωνε δίπλα σε μια μέθυσο μητέρα και σε έναν πατέρα που τον κακοποιούσε. Εχοντας αποτύχει στη στρατιωτική σχολή, σε ηλικία 19 χρόνων βρήκε τον δρόμο του στη Νέα Υόρκη μαθητεύοντας δίπλα στη θρυλική Στέλλα Αντλερ, η οποία είδε πάνω του «τον καλύτερο ηθοποιό της Αμερικής».

Μία από τις αποκαλύψεις της βιογραφίας είναι ότι στην πραγματικότητα ο Μπράντο μισούσε τον δάσκαλο υποκριτικής Λι Στράσμπεργκ, ο οποίος είχε υιοθετήσει τη μέθοδο Στανισλάφσκι.

Το φαινόμενο Μάρλον Μπράντο εμφανίστηκε σε μια εποχή που η τέχνη άλλαζε γενικώς. Ο Τσάρλι Πάρκερ στην τζαζ και ο Τζάκσον Πόλοκ στις εικαστικές τέχνες αντανακλούσαν παρόμοιο ηλεκτρισμό και ένταση.

Σε αντίθεση, όμως, με αυτούς ή με άλλους ριζοσπαστικούς ηθοποιούς της γενιάς του, όπως ο Μοντγκόμερι Κλιφτ και ο Τζέιμς Ντιν, ο Μπράντο δεν καταστράφηκε- τουλάχιστον όχι αμέσως.

Ο Κάνφερ αναφέρεται σε γνωστά ή λιγότερο γνωστά περιστατικά της επαγγελματικής και της προσωπικής ζωής του εστιάζοντας στον άστατο χαρακτήρα του. Μετά τη συνεργασία του με τον Τζον Γκίλγκουντ στον «Ιούλιο Καίσαρα» του Τζόζεφ Μάνκεβιτς, ο άγγλος ηθοποιός τού πρότεινε να παίξει «Αμλετ» στο Λονδίνο για μια ολόκληρη σεζόν. Εκείνος όμως αρνήθηκε την πρόταση επιλέγοντας να υποδυθεί τον «Ατίθασο», μια όχι σπουδαία ταινία, η οποία όμως έφτιαξε το είδωλό του.

Λάθος στην καριέρα του αποδείχθηκε επίσης η άρνησή του να υποδυθεί ρόλους όπως του «Λόρενς της Αραβίας» και του Μπουτς Κάσιντι στους «Δυο ληστές», ταινίες που έγιναν τεράστιες επιτυχίες.

ΒΗΜΑ