Η τηλεόραση τον καιρό της κρίσης...

Η «κρίση» ανοίγει τη συζήτηση σχεδόν για όλα. Και επηρεάζει και επηρεάζεται. Επίκαιρο παράδειγμα η τηλεόραση και οι ενστάσεις των ανθρώπων της αγοράς ότι η «υπέρμετρη» προβολή της κρίσης επηρεάζει αρνητικά τις αγορές.

Πρώτα, ένα γενικό σχόλιο για την ελληνική TV. Μοιάζει πολύ -τηρουμένων των αναλογιών- με το... χρηματοπιστωτικό σύστημα. Εχει... golden boys, το «όλα για το κέρδος» στην TV γίνεται «όλα για την τηλεθέαση». Οι «πλασματικές αξίες» εδώ υποκαθίστανται από τις «πλασματικές ειδήσεις» και η «νέα οικονομία» βρίσκει την αντιστοιχία της στην «τηλεδημοκρατία». Ενώ το «δελτίο των 8» είναι για το «πολιτικό σύστημα» κάτι σαν τον «δείκτη Νasdaq» για τα χρηματιστήρια.

Ετσι, ενώ η «απληστία για το κέρδος» οδήγησε το χρηματοπιστωτικό σύστημα σε κατάρρευση, η «απληστία της τηλεθέασης» εγκυμονεί αντίστοιχους κινδύνους για την τηλεόραση. Προφανώς είναι θεμιτή η διεκδίκηση της μεγαλύτερης δυνατής τηλεθέασης. Και οικονομικά επιβεβλημένη. Οχι όμως με αθέμιτα μέσα, δηλαδή με «τοξικά προϊόντα». Μπορεί το αθέμιτο να είναι νόμιμο, αλλά είναι ανεπίτρεπτο (βλέπε, σχετικώς, Βουλγαράκης, περί νόμιμου και ηθικού!).

Ακούμε πολλούς να λένε ότι μοναδικό κριτήριο είναι ο τηλεθεατής. Λάθος... Μοιάζει με το ανεπιβεβαίωτο σλόγκαν «πάντα έχει δίκιο η αγορά». Η τηλεόραση χρειάζεται σοβαρό πλαίσιο αρχών, με γενικούς προσδιορισμούς και κανόνες. Εξάλλου, οι συχνότητες είναι δημόσιο αγαθό. Μακάρι να αρκούσε η αυτορρύθμιση. Σ αυτήν πίστευε και ο Αλαν Γκρίνσπαν, αλλά, όπως ομολόγησε καθυστερημένα, προδόθηκε...

Σημαντικό ρόλο θα μπορούσε να παίξει και η ΕΣΗΕΑ, αλλά μοιάζει περίπου να παίζει αντίστοιχο ρόλο με αυτόν της μη... συγκροτημένης ΕΦΕΕ στα Πανεπιστήμια.

Η ουσία βρίσκεται στην ανάγκη η τηλεόραση να προστατεύσει η ίδια το «προϊόν» που παράγει και να μην το αφήσει να «χάσει την αξία του» λόγω υπερβολής, λαϊκισμού, κιτρινισμού κ.λπ., υποταγμένη στην αθέμιτη «απληστία της τηλεθέασης».

Αναγνωρίζουμε πλήρως το «δικαίωμα στην ελαφρότητα» και αποστρεφόμεθα τη σοβαροφάνεια. Ομως «δελτίο καιρού» δεν είναι η... Πετρούλα. Είναι, ίσως, ψυχαγωγικό πρόγραμμα. Ως τέτοιο καλοδεχούμενο. Η σύγχυση όμως «σκοτώνει» το προϊόν.

Οι ειδήσεις λ.χ. πρέπει να είναι ειδήσεις, όχι κάτι άλλο, χωρίς αυτό το «κάτι άλλο» βέβαια να απαγορεύεται ως άλλου τύπου πρόγραμμα κ.ο.κ. Η TV δεν κατασκευάζει την πραγματικότητα. Την απεικονίζει, εξ ορισμού, στρεβλά και την επηρεάζει μέχρι ενός ορίου.

Το στοίχημα παραμένει: ποιότητα - δημοφιλία - εμπορικότητα. Ο ρυθμιστικός παράγοντας, όπως και στις αγορές, είναι αναγκαίος. Για να μην υποκύψει στο «βέρτιγκο» που δημιουργεί η «απληστία της τηλεθέασης»...

Παναγιώτης Δ. Παναγιώτου
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11822&subid=2&tag=8777&pubid=2818747