Μεγάλοι Έλληνες....

Γράφει ο Νίκος Αλιάγας για το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

Τον τελευταίο καιρό η φυλή μας αισθάνεται την ανάγκη να αποτίσει φόρο τιμής σε επιφανείς Έλληνες, οι οποίοι έχουν προσφέρει στον τόπο και στον πολιτισμό μας. Η αρχική ιδέα δεν είναι καθόλου κακή. Αξίζει πραγματικά να γνωρίζεις τις πράξεις και τα έργα των προγόνων σου μέσα από την Ιστορία, κάτι σαν σημείο αναφοράς αλλά και σαν πυξίδα, η οποία θα μπορούσε και να προσδιορίσει την κατεύθυνσή μας μέσα σε αυτούς τους δύσκολους και μπερδεμένους καιρούς που διανύουμε.
Ωστόσο αναρωτιέμαι αν είναι εφικτό να ιεραρχηθεί ή ακόμη και να συγκριθεί το μέγεθος της προσφοράς του καθενός εξ αυτών, σαν να είμαστε σε τηλεοπτικό reality. Για παράδειγμα: «Πόσο μεγάλος Έλληνας ήταν ο Σωκράτης; Αν πιστεύεις ότι ήταν πολύ μεγάλος, στείλε 1, αν πιστεύεις ότι δεν ήταν αρκετά μεγάλος, στείλε 2». Φανταστείτε μόνο εκείνους που θα επιλέξουν τι απάντηση θα δώσουν σύμφωνα με το ιερό ανάστημα του Σωκράτη!

Είναι καταφανές ότι χρειαζόμαστε και αναζητούμε πρότυπα ανάμεσα στα κίβδηλα είδωλα μιας χρήσεως που μας περιτριγυρίζουν.
Είναι ολοφάνερο πως τα θεμέλια όσο πάνε τραντάζονται όλο και περισσότερο με ύπουλο τρόπο, χωρίς αυτό να γίνεται αντιληπτό δυστυχώς. Η οποιαδήποτε σύγκριση-μέτρηση δεν με καθησυχάζει, διότι δεν εξηγεί το οξύμωρο και κυρίως δεν απενοχοποιεί. Ωστόσο, για να καταλάβουμε τι στ’ αλήθεια προσέφεραν αυτοί οι μεγάλοι Έλληνες τους οποίους επικαλούμεθα, θα πρέπει ίσως να αποδεχτούμε και τα παράλογα της ελληνικής φυλής. Το σίγουρο είναι ότι η Ιστορία δεν ωραιοποιείται. Δεν μπορούν να ξεχαστούν όλα με ένα μετάλλιο και μια ψηφοφορία, έτσι για την καλή συνείδηση.
Τον πρώτο κυβερνήτη της χώρας, τον Καποδίστρια, τον εκτελέσαμε μέρα μεσημέρι μπροστά σε μια εκκλησία για τα σκοτεινά συμφέροντα ανταγωνιστικών φατριών.Τον Κολοκοτρώνη, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για την πρόσφορά του στην Επανάσταση του ’21, τον πετάξαμε σε ένα μπουντρούμι. Τον Σωκράτη τον υποχρεώσαμε να πιει το κώνειο, γιατί η τότε κοινωνία τον θεωρούσε επικίνδυνο για τους νόμους της πόλης.
Τον Βενιζέλο τον ταπεινώσαμε μέχρι τελικής πτώσεως… Υπάρχουν και αντίθετα παραδείγματα, αλλά αυτά μετριούνται δυστυχώς στα δάχτυλα του ενός χεριού. Αυτοί οι μεγάλοι Έλληνες δεν μας ζήτησαν τίποτα. Οταν ένας λαός προσπαθεί να σβήσει την υποσυνείδητη ενοχή που κουβαλάει στο DNA του εδώ και αιώνες, αυτό σημαίνει κατά κάποιον τρόπο ότι φοβάται. Όμως δεν μπορούμε αιωνίως να κρυβόμαστε πίσω από τους ήρωες, πόσα άλλα να δώσουν άλλωστε;
Αναμφίβολα πρέπει να νιώθουμε και να είμαστε υπερήφανοι και να τιμούμε τη μνήμη τους, όμως για να φανούμε άξιοι στα μάτια των παιδιών μας της κληρονομιάς που μας άφησαν εκείνοι, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να γίνουμε λιγότερο «μικροί Έλληνες» στην καθημερινότητά μας, μέσα στην ίδια μας την αυλή, μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Αν με ρωτήσετε, προσωπικά θεωρώ ότι οι σημερινοί ήρωες, αφανείς ήρωες και μεγάλοι Έλληνες, βρίσκονται στη διπλανή πόρτα, είναι παντού, και δεν κινούνται σαν ετερόφωτοι κομπάρσοι με άλλοθι την κληρονομιά. Καταρχήν οι αληθινοί ήρωες εκπέμπουν φως μέσα στον ίδιο τον τόπο τους και δεν περιμένουν ανταλλάγματα και αναγνώριση.
Μου ήρθαν στο μυαλό τα λόγια της αείμνηστης μεγάλης Κατίνας Παξινού: «… οι περισσότεροι άνθρωποι έρχονται στον κόσμο χωρίς να έχουν κάποιο καθήκον. Ζούνε πόνους, αγάπη, κάνουν περιουσίες, μερικές φορές είναι ευτυχισμένοι, και πεθαίνουν. Όμως πρέπει κάτι να κάνεις στη ζωή σου, να πληρώσεις για την ύπαρξή σου. Με την ευχή του Θεού βλέπεις τον ουρανό, βλέπεις τον ήλιο να ανατέλλει και πεθαίνεις. Πεθαίνουμε μια και καλή και δεν θα ξαναδούμε τον ήλιο. Κοιτάξτε, λοιπόν, τον ήλιο όσο είναι εκεί. Και προσπαθήστε να φέρετε όλο το φως και τη ζεστασιά που εκπέμπει στην καρδιά σας. Μπορείτε να δώσετε λίγο από τη ζεστασιά αυτή σε κάποιον άλλον και αυτός με τη σειρά του σε άλλον. Τότε ξέρεις πως δεν ήρθες μάταια στη Γη, πως έχεις πετύχει κάτι, είναι τόσο απλό…».
Όντως, είναι τόσο απλό.
ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ