Νέα σύνορα λόγω κλιματικής αλλαγής

Η Ιταλία και η Ελβετία σχεδιάζουν να ξαναχαράξουν τα σύνορά τους στο τμήμα των Άλπεων, καθώς η παγκόσμια υπερθέρμανση λιώνει τους παγετώνες που παραδοσιακά ορίζουν τη συνοριογραμμή. Αν και ειρηνική, αυτή η κίνηση προκαλεί φόβους για μελλοντικές συγκρούσεις σε διάφορες περιοχές του κόσμου καθώς τα σύνορα και οι φυσικοί πόροι θα διαφοροποιούνται.

Οι ψηλές κορυφές της Ευρώπης πλήττονται ιδιαίτερα σκληρά από το λιώσιμο των πάγων λόγω της παγκόσμιας ανόδου της θερμοκρασίας.

Η αρχική πρόταση για τροποποίηση των ιταλοελβετικών συνόρων προέρχεται από τον Φράνκο Ναρντούτσι, βουλευτή της κεντροαριστερής αντιπολίτευσης.

Η ιταλική βουλή πρέπει να εγκρίνει νέα νομοθεσία προκειμένου να είναι εφικτή η αλλαγή, σε αντίθεση με την Ελβετία που δεν χρειάζεται να ακολουθήσει παρόμοια διαδικασία. Την τελική γραμμή των συνόρων θα ορίσει μία επιτροπή ειδικών από το ελβετικό Ομοσπονδιακό Γραφείο Τοπογραφίας και το ιταλικό Στρατιωτικό Γεωγραφικό Ινστιτούτο.

«Νομίζω ότι είναι φανταστικό που αυτές οι δύο χώρες συζητούν για προσαρμογή των συνόρων τους», λέει ο Mark Zeitoun, ειδικός στη διαχείριση των διεθνών πόρων και συγκρούσεων από το Πανεπιστήμιο του East Anglia. «Οπουδήποτε αλλού στον κόσμο βλέπεις μια πολύ πιο εθνικιστική συμπεριφορά».

Η πρόταση θα μετακινήσει τα σύνορα έως και 100 μέτρα σε αρκετά σημεία, συμπεριλαμβανομένης της περιοχής γύρω από το θρυλικό όρος Μάτερχορν το οποίο θα συνεχίσει να βρίσκεται και στις δύο πλευρές των συνόρων.

Οι παραμεθόριες πόλεις και κοινότητες θα μείνουν ανεπηρέαστες από τις συνοριακές διαφοροποιήσεις, αφού αυτές αφορούν ακατοίκητες περιοχές σε υψόμετρο περίπου 4.000 μέτρων πάνω από τη θάλασσα.

Ωστόσο, τυχόν γεωγραφικές αλλαγές σε άλλες περιοχές μπορεί να αποδειχθούν περισσότερο αμφισβητήσιμες. «Η κλιματική αλλαγή περιέχει την πιθανότητα να οδηγήσει σε μεγάλες συγκρούσεις, ειδικά εκεί όπου υπάρχει ενδιαφέρον για τους πόρους νερού», αναφέρει ο Nick Robson από το Ινστιτούτο Στρατηγικής Σταθερότητας στη Νότια Ασία.

Ένα τέτοιο επικίνδυνο σημείο για μελλοντική σύγκρουση είναι η αμφισβητούμενη επαρχία του Κασμίρ την οποία μοιράζονται Ινδία και Πακιστάν. Η ορεινή περιοχή έγινε θέατρο σκληρών πολεμικών συγκρούσεων έως τον διαμελισμό της το 1947. Τα μεγαλύτερα ποτάμια του Πακιστάν, συμπεριλαμβανομένου του Ινδού ποταμού, τροφοδοτούνται με νερό από το λιώσιμο των πάγων που βρίσκονται στην ινδική πλευρά. Καθώς αυτοί οι πάγοι υποχωρούν λόγω κλιματικής αλλαγής, τις αρχικές μεγάλες πλημμύρες θα ακολουθήσει η ξηρασία όταν το νερό δεν θα είναι πλέον αρκετό για να τροφοδοτήσει τα ποτάμια.

Ήδη το Πακιστάν αυτή την εβδομάδα κατηγόρησε την Ινδία για παρακράτηση νερού από τον Τσενάμπ, ένα ποταμό που ξεκινά από τα Ιμαλάια και διασχίζει και τις δύο χώρες. Ο James Lee από το Αμερικανικό Πανεπιστήμιο στην Ουάσινγκτον, ειδικός στη σχέση μεταξύ κλίματος, γεωγραφίας και συγκρούσεων, θεωρεί σχεδόν βέβαιο ότι οι πάγοι του Κασμίρ θα μπουν στη μέση της ινδοπακιστανικής διαφωνίας.

Ο Lee πιστεύει ακόμα ότι πρώτο πεδίο διαμάχης θα αποτελέσει ο Βόρειος Πόλος, με την υποχώρηση των πάγων να ανοίγει διόδους για εμπορικά πλοία και να επιτρέπει πιθανές γεωτρήσεις για πετρέλαιο. Κράτη όπως οι ΗΠΑ, ο Καναδάς και η Ρωσία έχουν ήδη διακηρύξει τις διεκδικήσεις τους.

Πηγή: Focusmag
online-press.gr