Δε φταίει ο προπονητής Θείε Σώκρατες

Από τον Ανδρέα Μιαούλη

Τις προάλλες ο Τεν Κάτε είπε μερικά πολύ σωστά πράγματα για το ελληνικό ποδόσφαιρο, που όμως πέρασαν στα ψιλά, πέφτοντας προφανώς εις ώτα μη ακουόντων. Είπε, ο άνθρωπος, πως, αν μια ομάδα αναδεικνύεται πρωταθλήτρια επί δώδεκα συναπτά έτη, τότε το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου της χώρας που αγωνίζεται η συγκεκριμένη ομάδα είναι τουλάχιστον υποβαθμισμένο.

Κι ύστερα βγήκε καπάκι ο Θείος Socrates πριν μερικές μέρες και προσπάθησε να ρίξει τις ευθύνες στον Βαλβέρδε, επειδή δεν κατάφερε ο Ολυμπιακός να περάσει την Ανόρθωση και να προκριθεί στους ομίλους του Champions' League.

Πώς δένουν αυτά τα δυο; Άσχετα με το γεγονός πως ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να περάσει την Ανόρθωση, ένα γεγονός άνευ ιδιαίτερης σημασίας, αφού έτσι είναι το ποδόσφαιρο, Θείε Socrates, και οι Κύπριοι ασφαλώς δεν κατέβηκαν στο γήπεδο για να χάσουν καλά και ντε, το γεγονός παραμένει πως, είτε αρέσει σε κάποιους που θέλουν να βλέπουν τους ανεμόμυλους για γίγαντες, είτε όχι, ο Θρύλος δεν παύει να είναι ποδοσφαιρικά προϊόν ενός υποβαθμισμένου πρωταθλήματος, κι αυτό φαίνεται καθαρά στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Που με τη σειρά του θα πει, Θείε Socrates, πως, αν το ποδόσφαιρό μας δεν ανέβει ποιοτικά, όποιον προπονητή κι αν προσλάβεις, χαΐρι και προκοπή σε Champions' League και Europa Cup όπως το λένε τώρα, δεν πρόκειται να δεις.

Το '94, αν δεν με απατά η μνήμη μου, χτίστηκε ο μέγας Ολυμπιακός πάνω στα ερείπια της καλύτερης μέχρι τότε ομάδας του ελληνικού πρωταθλήματος, της ΑΕΚ, με στόχο αφενός με να σαρώσει όλους τους εγχώριους τίτλους -κάτι που το κατάφερε σε ποσοστό περίπου 100%- αλλά και τις διακρίσεις στα ευρωπαϊκά σαλόνια -κάτι που εν πολλοίς εξακολουθεί και παραμένει άπιαστο όνειρο.

Πώς γίνεται λοιπόν μια τόσο μεγάλη ομάδα, σε ότι αφορά τα εγχώρια ποδοσφαιρικά πράγματα, να μπάζει και να μικραίνει όταν βγαίνει εκτός συνόρων; Για να απαντήσει κανείς σε αυτό το ερώτημα, θα πρέπει να εντοπίσει πού ακριβώς βρίσκεται η ποιοτική διαφορά του Ολυμπιακού έναντι των άλλων ομάδων που συμμετέχουν στο ελληνικό πρωτάθλημα, και κυρίως του ΠΑΟ, της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ. Είναι αυτή καθεαυτή η αγωνιστική του αξία, ή μήπως υπάρχουν άλλοι παράγοντες που τον φέρνουν να τα σαρώνει όλα μια δεκαετία-και-βάλε τώρα, κάνοντας περίπατο;

Πέρα από το πόσο καλούς, μέτριους ή κακούς παίκτες έχει μια ομάδα, το σημαντικότερο γι' αυτήν, όταν κατεβαίνει στο γήπεδο, είναι η καλή ψυχολογία. Και σ' αυτόν τον τομέα ο Ολυμπιακός υπερέχει, και απέχει παρασάγγας από τους υπόλοιπους, κι αυτό για τους εξής λόγους: α) Εδώ και 15 χρόνια τώρα, και μετά την ανακαίνιση που του έγινε, έχει το δικό του γήπεδο, ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΕΔΡΑ, κάτι που αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ για την καλή ψυχολογία μιας ομάδας!!! β) Έχει πρόεδρο με κύρος, ο οποίος σε μεγάλο βαθμό έχει κερδίσει την εκτίμηση του μέσου Γαύρου, μιας και ο Κόκκαλης είχε την εξυπνάδα και την προνοητικότητα να μην αγνοήσει- όπως έκαναν μερικοί άλλοι πρόεδροι- τη δύναμη της κερκίδας. Γ) Είναι ένα σωματείο ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, εύρωστο απ' αυτή την άποψη, και με τη δυνατότητα να αγοράζει καλούς και μικρής ηλικίας παίκτες, τους οποίους θα μπορεί αργότερα να πουλάει, και να ρέει ζεστό χρήμα στα ταμεία του.

Και ρωτάω τώρα εγώ: ποια από τις υπόλοιπες λεγόμενες μεγάλες -ο Θεός να τις κάνει- ομάδες συγκεντρώνει όλα αυτά τα ατού; ΚΑΜΙΑ! Η δική μου ομάδα, η ΑΕΚ, εδώ και χρόνια σκορποχώρι από διοικητική άποψη. Πρώτα ο Κοντός με τη γραβάτα και η ανόητοι πειραματισμοί του. Δεν ξέρω πόσο ειλικρινής ήταν ο Νικολαΐδης στην πρόθεσή του να «εξυγιάνει» το ελληνικό ποδόσφαιρο, δίνοντας πρώτος το «καλό παράδειγμα», ή αν απλώς αυτό είχε να μοστράρει, κι αυτό μόστραρε. Τη συνολική εκτίμηση της προσφοράς του ή όχι στην ομάδα, θα την κρίνουν άλλοι, πιο έμπειροι από μένα. Η σημερινή κατάσταση της ομάδας; Πνιγμένη στα χρέη, ΧΩΡΙΣ ΓΗΠΕΔΟ, και με μια διοίκηση από χλωμή μέχρι εντελώς ανύπαρκτη. Καλός και συμπαθής αυτός ο κύριος Θανόπουλος, αλλά το μόνο που κάνει είναι να τρέχει μ' ένα κομπιουτεράκι και να υπολογίζει τι χρωστάει (η ομάδα), και τι έχει λαμβάνειν (ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος), έτσι που να μοιάζει περισσότερο με λογιστής, παρά με πρόεδρος μεγάλου σωματείου. Η εκπροσώπηση της ομάδας σε διοικητικό επίπεδο από παλαίμαχους που χαίρουν της γενικότερης εκτίμησης, μια έωλη κατάσταση: Ο Μανωλάς, πότε ακούμε ότι μένει, πότε ότι φεύγει. Προπονητικό κέντρο, αχούρι.

Ο Παναθηναϊκός; Χωρίς γήπεδο κι αυτός, με μόνο ατού του το προπονητικό κέντρο στην Παιανία. Από διοικητικά; Από τον αυταρχισμό της Οικογένειας (le etat c'est moi), για να μην πω τίποτε χειρότερο, στο χάος και την ...; αναρχία της πολυμετοχικότητας.

Ο ΠΑΟΚ; Πλην γηπέδου, σε όλα τα υπόλοιπα μια απ' τα ίδια, ίσως και χειρότερα. Λένε ότι υπό τον Ζαγοράκη, η ομάδα έχει μπει σε καλό δρόμο, και ότι η πορεία της είναι ανοδική. Από πού βγαίνει αυτό, ο Θεός κι η ψυχή τους. Τη φετινή περίοδο πήρε μόνο μισό ντέρμπι, κι όσο για το final four, οι άνθρωποι ράβουν δίχτυα.

Βλέπουμε λοιπόν, πως ο Ολυμπιακός, πέρα από το πόσο καλή μπάλα ή όχι παίζει, απολαμβάνει όλα εκείνα τα βασικά, που οι υπόλοιπες ομάδες δεν τα βλέπουν ούτε με το μακαρόνι, κι αυτή η πραγματικότητα είναι που καθορίζει τελικά την ποιότητα του πρωταθλήματός μας!

Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, έτσι όπως έχουν εξελιχτεί τα πράγματα, οι στιβαρές διοικήσεις είναι το άλφα και το ωμέγα- σαφώς πιο σημαντικός παράγοντας ακόμη και από την ποιότητα των παιχτών που έχει μια ομάδα. Τα όσα συμβαίνουν στα «ψηλά πατώματα», ασφαλώς και φτάνουν μέχρι τους ποδοσφαιριστές -που στο σύνολό τους είναι μισθοφόροι οι άνθρωποι, κι έχουν σαν πρωταρχικό τους μέλημα να παίρνουν τα λεφτουδάκια τους- οι οποίοι και επηρεάζονται ανάλογα, πάντως οπωσδήποτε αρνητικά: άλλοι πέφτουν στα μαύρα πανιά και γίνεται σμπαράλια το ηθικό τους, άλλοι σκεπτόμενοι, «Ρε, εδώ γίνεται της κακομοίρας! Εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα; Κάτσε να κάνω ότι παίζω μπάλα για να μη με πάρουν χαμπάρι, κι άσ' τους να κουρεύονται!»

Μπαίνουν οι παίχτες του Ολυμπιακού στο Καραϊσκάκη να παίξουν ακόμη και κόντρα στην Κωλοπετινίτσα , κι αποθεώνονται από ένα γεμάτο γήπεδο- από φιλάθλους που είναι μονιασμένοι, κι άλλο δεν έχουν στο μυαλό τους από τη νίκη της ομάδας τους. Μπαίνουν οι παίχτες της ΑΕΚ ή του Παναθηναϊκού στον αγωνιστικό χώρο του αχανούς, άχαρου κι αφιλόξενου ΟΑΚΑ, και τους υποδέχονται φίλαθλοι που, είτε βρίζουν τους ίδιους, είτε βρίζονται μεταξύ τους, είτε στολίζουν με διάφορα κοσμητικά επίθετα κάποια από τα μέλη της ή σύμπασα τη διοίκηση της ομάδας. Για πιο ποδόσφαιρο μιλάμε; Ποιος πιστεύει, αλήθεια, πως, κάτω από τέτοιες συνθήκες, μπορεί να παιχτεί καλό και ανταγωνιστικό ποδόσφαιρο;

Αλλά όλη αυτή η κατάσταση, Θείε Socrates, ασφαλώς έχει τις αρνητικές της επιπτώσεις ακόμη και στον ίδιο τον Ολυμπιακό, σε ότι αφορά τη συμμετοχή του στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Το ποδόσφαιρό μας έχει πάει τόσα χρόνια πίσω, που, όποια ομάδα πατάει το χορτάρι του Καραϊσκάκη για να αντιμετωπίσει τον Ολυμπιακό, δεν σκέπτεται ούτε τη νίκη, ούτε καν την ισοπαλία, αλλά την ...; αξιοπρεπή ήττα, (μέχρι ένα-δυο γκολάκια, για να μην το ξεφτιλίζουμε!!!) Ε, και οι παίκτες του Ολυμπιακού που τη μυρίζονται τη δουλειά, αισθάνονται -και όχι άδικα- πως την έχουν παρμένη την παρτίδα, απ' τ' αποδυτήρια κιόλας. Με αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές να παίζουν απλώς ...; διεκπεραιωτικό ποδόσφαιρο («Άιντε, να βάλουμε το γκολάκι, να πάρουμε τους τρεις βαθμούς και να τελειώνουμε, γιατί έχουμε κι άλλα, σοβαρότερα πράγματα να κάνουμε»). Όμως μέσα από τέτοιες ...; τιτανομαχίες, δεν προκύπτουν ομάδες ικανές να αντέξουν και να αντεπεξέλθουν με επιτυχία στις ευρωπαϊκές αγωνιστικές τους υποχρεώσεις, που με τη σειρά του θα πει πως σε τελευταία ανάλυση ακόμη κι ο σούπερ Ολυμπιακός μολύνεται από τη γενικότερη μιζέρια που κατατρέχει το ελληνικό ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα.

Και τι πρέπει να γίνει; θα μου πείτε. Μήπως θα πρέπει να αγοράσει ο Θείος Socrates όλες τις ομάδες της Super League, για ν' ανέβει η ανταγωνιστικότητα του ελληνικού πρωταθλήματος; Ε, μάλλον όχι. Γι' αυτό και δυστυχώς δεν βλέπω φως στο βάθος του τούνελ. Εμείς οι ΑΕΚτζήδες είναι καιρός τώρα που ξεροσταλιάζουμε και περιμένουμε με το στόμα ανοιχτό σαν χάνοι, μπας και δεήσει ο «Τίγρης» κι αναλάβει πιο ενεργό ρόλο στα διοικητικά πράγματα της ομάδας. Οι Βάζελοι είναι οι μοναδικοί οι οποίοι μπορούν να αντιπαρατεθούν με αξιώσεις στον Θείο Socrates, με την προϋπόθεση όμως πως θα δεήσουν επιτέλους να παρουσιάσουν μια αξιόπιστη διοίκηση, που θα κερδίσει την εκτίμηση και τον σεβασμό παικτών και φιλάθλων. Αυτοί οι άνθρωποι φράγκα έχουν, να φάνε κι οι κότες. Μυαλά δεν έχουν. Από εκεί και κάτω, ακόμη χειρότερο χάος, (και συγνώμη, κύριε Ζαγοράκη).

Έτσι όπως είναι σήμερα το σύγχρονο ποδόσφαιρο, για να κρατήσει κάποιος το τιμόνι μιας ομάδας, εκτός από τσαγανό, πρέπει να σέρνει πίσω του κι ένα βαπόρι φίσκα ως επάνω ευρώ- το ένα είναι σε άμεση συνάρτηση με το άλλο. Και τα δυο μαζί φτιάχνουν αυτό που λέμε βαρβάτες διοικήσεις. Και χωρίς βαρβάτες διοικήσεις, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ!

Έτσι όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, κι αν δεν αλλάξει κάτι σε επίπεδο διοικήσεων των άλλων ομάδων, ο Ολυμπιακός θα εξακολουθεί να παίρνει πρωταθλήματα και κύπελλα τα επόμενα είκοσι χρόνια, και να του βγαίνει η ψυχή όταν αγωνίζεται σε Champions' League ή Europa Cup, οι υπόλοιποι να βολοδέρνουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, κι εμείς οι φίλαθλοι, ασχέτως συλλογικών προτιμήσεων, να περιμένουμε δούμε από το χαζοκούτι κανένα αγώνα μεταξύ ξένων ομάδων, για να ευχαριστηθεί η ψυχούλα μας τόπι.

Γι αυτό σου λέω, Θείε Socrates, δεν είναι θέμα προπονητή ...;
http://amioul.pblogs.gr/2009/05/den-ftaiei-o-proponhths-theie-socrates.html