Πείνα στον πλανήτη του κέρδους

Σε μια χρονική περίοδο που ο πλανήτης παράγει περισσότερο φαγητό από ποτέ, ο αριθμός των υποσιτισμένων ανθρώπων αυξάνεται ραγδαία. Στο Παρόντα, ένα μικρό χωριουδάκι της Ινδίας, η γιαγιά Σαρασβατί πρέπει να θρέψει τα τέσσερα εγγόνια της και αναρωτιέται «τι μπορεί να κάνει ο φτωχός; Να κοιτάξει το στομάχι του, να ξοδέψει λεφτά για τις αρρώστιες ή να ταΐσει τα παιδιά του; Είναι μέρες που πέφτουμε στο κρεβάτι νηστικοί». Η απάντηση έρχεται από το Σικάγο και το χρηματιστή Βίκτορ Λισπανέσε: «Το ζήτημα δεν είναι αν είναι λογικό ή όχι. Εγώ κοιτάω πώς αυτό το γεγονός επηρεάζει την αγορά». Η εν λόγω... στιχομυθία δίνει το στίγμα του νέου ντοκιμαντέρ του «Εξάντα» με τίτλο «Πεθαίνοντας στην αφθονία», που θα προβληθεί την Τετάρτη στις 22.00 από τη ΝΕΤ. Ο Γιώργος Αυγερόπουλος και η ομάδα της εκπομπής ταξιδεύουν στο «βασίλειο του παραλόγου» και αναζητούν τις συνέπειες της μετατροπής του θεμελιώδους ανθρώπινου δικαιώματος στο φαγητό σε εμπορεύσιμο αγαθό των χρηματιστηρίων.
Αριθμοί
Μέσα σε ένα μόνο χρόνο, η τιμή του καλαμποκιού αυξήθηκε κατά 31%, του ρυζιού 74% και του σιταριού 130%. Τα ράφια των καταστημάτων είναι γεμάτα, αλλά ο κόσμος δεν έχει χρήματα για να τα αδειάσει κι έτσι η… λίστα των υποσιτισμένων κατοίκων της Γης «εμπλουτίζεται» με 75 εκατομμύρια νέα μέλη. Ο πληθυσμός του πλανήτη που μαστίζεται από την πείνα έφτασε πλέον το ένα δισεκατομμύριο, ενώ κάθε τριάντα δευτερόλεπτα πεθαίνει από την πείνα ένα παιδί. Την ίδια στιγμή, μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα στρέφονται στο χρηματιστήριο του Σικάγο (το οποίο καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την τιμή των τροφίμων) με σκοπό να αντισταθμίσουν τις απώλειές τους από την «κρίση των στεγαστικών δανείων». Και οι τιμές των αγαθών εκτοξεύονται στα ύψη. «Κάποιοι άνθρωποι και κάποια ταλαιπωρημένα από τη φτώχεια έθνη βρέθηκαν σε μια πολύ άβολη κατάσταση. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα της αγοράς», δήλωσε στην κάμερα του «Εξάντα» ο διεθνούς φήμης γκουρού της χρηματοπιστωτικής οικονομίας Ντένις Γκάρτμαν.
Στην Ινδία, περίπου 700 εκατομμύρια κάτοικοι ασχολούνται με τη γεωργία. Η χώρα είναι η δεύτερη μετά την Κίνα σε παραγωγή ρυζιού και σιταριού, ενώ ταυτόχρονα είναι πρώτη στην κατάταξη των περισσότερο υποσιτισμένων ανθρώπων της Ασίας. Τα τελευταία 15 χρόνια, 200.000 Ινδοί αγρότες αυτοκτόνησαν γιατί δεν μπορούσαν να αντεπεξέλθουν στα έξοδα της αγροτικής παραγωγής.
«Η πείνα, που έχει γίνει μόνιμο και παγκόσμιο φαινόμενο, είναι εξολοκλήρου δημιουργία του παγκόσμιου επισιτιστικού συστήματος, το οποίο δεν έχει δημιουργηθεί για να θρέφει τους λαούς του κόσμου, αλλά για να μεγιστοποιεί τα κέρδη της Μονσάντο για τους σπόρους, της Κάργκιλ για το εμπόριο παρασιτοκτόνων και λιπασμάτων. Την περίοδο 2007-2008, όταν οι τιμές των τροφίμων διπλασιάστηκαν, τα κέρδη αυτών των εταιριών επίσης διπλασιάστηκαν», λέει η Ινδή ακτιβίστρια Βαντάνα Σίβα.
Από την πλευρά του, ο εκπρόσωπος της Μονσάντο αναφέρει ότι η παραγωγή της τροφής «πρέπει να διπλασιαστεί μέσα σε 40 χρόνια» και διαφημίζει την εταιρία του ως το μεγαλύτερο επενδυτή στην έρευνα, στον τομέα της γεωργίας. Και όταν η ομάδα του «Εξάντα» επισημαίνει ότι τα στοιχεία αποδεικνύουν επάρκεια στην αγροτική παραγωγή, τους ρωτά: «Τότε γιατί υπάρχουν τόσα εκατομμύρια ανθρώπων που πεινάνε;».
ΒΑΛΤΖΗ ΜΕΛΙΝΑ - e-tipos